Op de laatste morgen van de vakantie hadden we het plan weer vroeg op te staan, wij dan, de kamer met de kinderen laten we nog in diepe rust. maar op een of andere manier lukt het mij niet goed mijn man gemotiveerd te krijgen om om 7 uur onder de douche te springen.... raar... dus het wordt een uurtje later, maar dan lopen we toch wel echt voor ons laatste ochtend strand wandelingetje op het zand van SoBe. Binnen 5 min. hebben we het al weer behoorlijk warm, het belooft een bloody hete dag te worden.... wandelend over het strand nemen we unaniem de eerste afslag richting de Starbucks. Deze ligt aan het begin van Ocean Drive en is deze dagen onze stamkroeg geweest! We halen de gebruikelijke Caramel Frappucino en nemen er deze keer broodjes (lees Iced Lemon cake en een Morning bun) en eten dit lekker op het terras op in de schaduw van de bomen. Voor Iris en Thijs nemen we een lekkere plak cake mee. Terug in het hotel blijken de kinderen nog steeds te slapen...! Geen idee dat ze om 11 uur de hotelkamer uit moeten zijn, dus alles inmiddels zoveel mogelijk ik de koffers moet zitten. Na lichte stress bij de kids, zijn ze toch op tijd klaar en kunnen we op uitchecken op het verlangde tijdstip. De bagage geven we in bewaring bij de conciërge van het hotel, om de tijd die ons hier nog rest bij het zwembad door te brengen.
Wat een verschil met het weekend, toen was het erg druk nu slechts nog een derde van dat grote aantal mensen over. Ook op het strand, waar we na een uurtje maar weer eens een wandelingetje maken is het opvallend rustig. Goed om te weten dat het in de weekenden hier toch wel heel veel drukker is.
Rond lunchtijd lopen we richting Lincoln Road om iets simpels te gaan eten.
Als we van de van de beach walk de Lincoln Road oplopen is er ineens een hoop consternatie achter ons. Drie mensen van security achtervolgen een man die er als een haas vandoor gaat en overal overheen en tussendoor springt. We zijn midden in een achtervolging terecht gekomen. Harm waarschuwt ons om aan de kant te gaan, rakelings langs ons heen scheuren de security guards. Met behulp van een quad , een golfkarretje en een fiets hebben ze de achtervolging ingezet. Het is een komisch gezicht om de zien hoe ze de haas proberen te vangen al stuiterend in/op hun voertuigen. Het lukt ze om om de man klem te rijden en deze lijkt zich gewonnen te geven. De security mannen geven elkaar een high-five met hun succes.
Harm dirigeert ons naar de andere kant van de straat en wij lopen verder. We wachten bij het stoplicht om collins avenue over te steken als het rumour achter ons weer losbreekt. De man is op ademgekomen en doet een uitbraakpoging, rent van de ene kant van de straat naar de andere door het plantsoen zodat de security hem maar moeilijk kan volgen. Hij wil collins avenue oprennen omdat daar meer ruimte is, maar dan komen net de jongens van de police eraan! De eerste auto heeft snel door om wie het gaat en er klinkt uit de luidspreker:"Stop and put your hands in the air". De man kiest eieren voor zijn geld en stopt met zijn handen in de lucht. In know time wemelt het van de politie auto's, inclusief een k-9 unit.
De kids vonden het heel spannend om in achtervolging als op CSI Miami te zitten, wij hadden toch wel onze bedenkingen en zijn reuze blij dat het met niet al te veel geweld opgelost is.
Jullie zullen begrijpen waar alle gesprekken tijden de lunch over gingen.
Na de lunch melden we ons weer bij de pool. Het is vandaag echt bloody hot, schaduw is noodzakelijke en airco zou je bijna opzoeken. We duiken op tijd nog een laatste keer de poel in want de zwemkleding moet nog wel even wat drogen ivm het gewicht van de koffers. Om half vier zijn we de hitte zat en gaan ons omkleden voor de thuisreis. We mogen nog gebruik maken van een douche in het hotel om ons op te frissen. We schikken de koffers en laten de valet de auto voorrijden.
Door het drukke verkeer laveren wij richting het vliegveld alwaar we eerst de auto moeten voltanken voor we deze inleveren bij alamo in het rental car center.
Het inleveren van onze Expidition levert geen problemen op en we hebben binnen twee minuten het gewenst 0.00 bonnetje in onze handen. Met de MIA mover gaan we richting de terminal. We zijn vroeg , maar de Virgin balie is al open en we checken onze bagage in en krijgen de boardingpassen. De man achter de balie zegt dat de koffers doorgelabeld zijn, we vragen natuurlijk even of hij zeker is van zijn zaak :-).
We eten traditie getrouw een whopper bij de Burgerking. Bij de security check is Iris de pineut en moet uitvoerig gecheckt en besnuffeld worden. De man vraagt naar waar zij vandaan komt en als Iris zegt dat ze Netherlands is, begint hij over de MH17. Iris verteld hem dat iemand die zij goed kent omgekomen is, met twaalf andere inwoners uit onze woonplaats. Hij valt stil en zegt "very sorry" te zijn.
Virgin begint op tijd met boarden, het vliegtuig blijkt lang niet vol. Drie rijen voor ons is hele rij vrij en Iris schiet een stewardess aan of zij daar mag gaan zitten. Als antwoord krijgt ze dat als het sein gegeven wordt dat de seatbelts los kunnen ze naar voren mag. Groot is haar teleurstelling wanneer anderen de plekken innemen. De stewardess houdt echter woord en gaat in overleg met de verschillende partijen over de zo gewenste stoelen met meer beenruimte. Het compromis is twee van ons en twee van hen op de stoelen met meer beenruimte. De kids schuiven drie rijen op en leggen de reis af met gestrekte benen. Ze realiseerden zich niet dat hun ouders hierdoor lekker veel leefruimte kregen en zo lekker dwars konden zitten om toch een beetje proberen te slapen. dus iedereen blij!
Na iets meer dan een uur in de lucht krijgen we de menu kaart met de keuzes. Harm en ik kiezen voor rijst met chicken terriyaki, nou dit viel vies tegen, we eten bijna niets van deze rijst gatverjakkie. Van de kinderen horen we dat de pasta ook niet te eten was... zij hebben alleen een tomaatje uit de salade gegeten. Wij brengen de rest van de reis half slapend, half wakend door. De kinderen doen een film marathon en slapen totaal niet.
Op tijd komen we aan in Londen, waar we met een busje naar een andere terminal gebracht worden. Dan opnieuw de security door. Er staat een enorme rij en het duurt ook lang voordat we eindelijk aan de beurt zijn. Omdat Iris en ik van shirt gewisseld zijn, ben ik nu degene bij wie de extra controle uitgevoerd wordt. Het is namelijk een shirtje met studs/pailletjes wat kennelijk heel verdacht is.... daarna moet mijn tas opnieuw gescand worden. Er is iets niet in orde, dus ik moet met tas apart bij een meneer komen die de hele tas leeg gaat halen. Eigenlijk snap ik het niet, want ik zou niet weten wat er mis kan zijn. Maar goed niet zeuren, vriendelijk glimlachend sta ik bij de man. Nadat mijn tas bijna leeg en helemaal overhoop gehaald is haalt hij met een scheve glimlach een........aardappelschilmesje uit mijn tas.... slik.... ik heb echt geen idee hoe dat daar gekomen is. Gelukkig kan hij er om lachen en wij dus ook. Het mesje ben ik kwijt, maar dat is totaal niet erg. Maar wel heel raar dat ik hiermee door de security van Miami ben gekomen! Hij zegt dat hij zijn job serious neemt en moet lachen als Harm aangeeft zich een stuk veiliger te voelen nu zijn vrouw ontwapend is. We hebben er een hoop lol om en niet veel later kunnen we al boarden voor de tweede vlucht, op weg naar Dusseldorf. Tijdens deze tweede vlucht, van 1,5 uur valt Thijs in zo'n diepe slaap, dat we hem bijna niet meer wakker krijgen als we van boord mogen.
Op Dusseldorf verloopt alles goed, we moeten wel een eind lopen, maar we zijn bijna direct door de douane heen. Bij de bagageband is het nog even spannend, onze koffers komen als een van de laatste van de band af rollen. We hadden nog even zo iets van.... het kan toch niet waar zijn.... groot is de vreugde als de koffer van Iris als eerste tevoorschijn komt. Bijna direct daarna verschijnen ook de andere drie koffers.
Op naar de auto, die ineens heel klein lijkt.... Twee uur later rijden we Hilversum binnen en zijn we weer thuis. De hele rit was het opvallend stil op de achterbank....
We kijken terug op een fantastische vakantie, op een paar hobbeltjes na. Het absolute hoogtepunt was toch wel het bezoek aan New York, zoals iemand in een reactie zei "een vakantie in een vakantie".
Zo voelt het eigelijk ook wel, door alle verschillende locaties waar we geweest zijn, de periode dat we weg zijn geweest lijkt wel veel langer dan drie en halve week. Het weer was dit jaar toch wel anders dan voorgaande jaren, of wij zaten aldoor precies op de goede plek. Wij hebben veel minder neerslag gehad, eigenlijk heel weinig, ook de luchtvochtigheid, zelfs in Miami was aanmerkelijk lager, dus was het veel aangenamer.
Dit laatste verslag is wat later gepubliceerd doordat we na thuiskomst een en ander thuis te regelen hadden. Bij de luchtvaartmaatschappijen moesten we wat claims op het juiste adres krijgen en formulieren invullen voor diverse verzekeringen. We hadden te maken gehad met een poging (gelukkig niet geslaagd) tot inbraak en lekkage door de extreme regen van afgelopen maandag.
Iedereen heel erg bedankt voor alle leuke reacties en het volgen van het blog, dat maakt het bijhouden van een blog wel heel erg leuk. Je schrijft het verslag natuurlijk in eerste instantie voor jezelf, maar door de reacties word ik wel extra gemotiveerd en gestimuleerd het goed en trouw bij te houden. Soms vind ik het namelijk best een tijdrovende bezigheid, het schrijven gaat mij nl. niet altijd even makkelijk af, daarom is het fijn dat Harm het regelmatig heeft overgenomen.
 |
| Onze cavia's zijn ook weer blij dat we thuis zijn. |
